این ویدئوی توماج صالحی امشب اشک مرا در آورد. گریستم برای مظلومیت این جوانها که با دستهای خالی بیش از یکماه است کوچه به کوچه فریاد می زنند و می جنگند. توماج که رژیم مدتها در بدر بدنبالش میگردد، به همراه دوستانش در خیابان فریاد میزنند: "ما تماشاگر نمیخوایم به ما ملحق بشید". در خیابان دیگری فریاد جوانان به همراه توماج طنین افکن میشود: امسال سال خونه- سد علی سرنگونه. چه کسی می گوید که انقلاب ما رهبر ندارد. اینها رهبران خیابانی هستند که شجاعانه از جان خود برای آزادی مایه می گذارند. توماج نوشته است: خون هیچ کدام از ما، رنگین تر نیست. این فریاد را انعکاس دهیم و به گوش همه برسانیم. " ما تماشاگر نمیخوایم. به ما ملحق شوید." میدانم که ما با هم پیروز می شویم.
آرزوی بزرگ من اینروزها بودن در ایران و نبرد در خیابانها به همراه این مردم است. روزی که بتوانیم بنویسیم رژیم جمهوری اسلامی نابود شد. خامنه ای دستگیر شد. درختها دوباره جوانه زدند و بهار آمد.
عاطفه اقبال - 4 آبان 1401
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر