ارژنگ داوودی 68 ساله از سال 82 تا به امروز بدون حتی یکروز مرخصی به مدت هجده سال است که در زندان بسر می برد. او را بارها به خاطر اعتراضات مداومش جا به جا و به زندان شهرهای مختلف تبعید کرده اند. به انفرادی انداخته اند. او مرتبا تحت شکنجه و آزار در زندان قرار داشته. در سال 86 حتی خانه او را مهر و موم کردند. مهر سال 95 او را به زندان زابل تبعید کردند. سال 97 بنا به گفته شاهدان عینی، پس از احضار به دفتر رئیس زندان محمد خسروی، توسط معاون رئیس زندان بنام غلامرضا قدیر در حالیکه دستها و پاهایش بسته بود از بالای پله های طبقه دوم ساختمان به پایین پرتاب شد. پای راستش از ناحیه لگن و ساق پای چپش شکست. دو کتفش در رفت. دو مهره پایین کمرش ضرب دیده و قادر به راه رفتن نیست.
او بعد از انتقال به زندان زابل دست به اعتصاب غذا زد و نوشت: «اعتصاب غذای اینجانب صرفا برای برخورداری از کمی هوا و کمی آفتاب است که به طور غیرانسانی از تاریخ ۴ مرداد ۹۶ تاکنون در زندانهای زابل و زاهدان از من سلب گردیده است».
ارژنگ بیش از هجده سال انواع شکنجه ها و محدودیت ها و فشارهای غیرانسانی را در زندان تحمل کرده است. او مبتلا به انواع بیماری است. بیماری دیابت؛ بیماری قلبی؛ از دست دادن بخشی از بینایی و شنوایی... اتهام اصلی ارژنگ تاسیس کنفدراسیون دانشجویان ایرانی در کشوری است که حکومتش ذره ای استقلال و اعتراض را برنمی تابد. اکنون از او هیچ خبری در دست نیست.
ارژنگ کجاست. با اطلاع رسانی نگذاریم او را در سکوت بکشند. اعتراض کنیم!
عاطفه اقبال - 1 می 2021
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر