براستی حرف زدن تلفنی یک مادر ۶۲ ساله با پسرش چه مشکلی ایجاد می کند؟ به چه دلیل مجاهدین از تماس تلفنی مادر امیر یغمایی با او ممانعت میکنند؟ امیر یغمایی بعد از سالها دربدری و تلاش توانسته به زندگیش سر و سامانی دهد. او اینک در یکی از کشورهای اروپایی در حال گرفتن دکترا در رشته اکولوژی است. ازدواج کرده و همسرش قاضی میباشد.
سال گذشته ایندو بچه دار شده اند. امیر میخواهد این خبر را به مادرش که مقیم کمپ مجاهدین در آلبانی است، بدهد. تقاضا کرده بعد از پانزده سال بی خبری از مادرش، حداقل امکان یک تماس تلفنی با مادر فراهم شود. امیر سال گذشته با سختی بسیار توانست به آلبانی برود تا شاید با مادر دیدار کند و خبر مادربزرگ شدنش را به او بدهد اما با وجود معطلی زیاد موفق به این دیدار نشد. امروز مجاهدین به درخواست تماس تلفنی او با مادرش هیچ پاسخی نمیدهند. در زندانهای رژیم جمهوری اسلامی نیز همین بلا را سر نسرین ستوده و نرگس محمدی و دیگر زندانیان می آورند. ولی حداقل آنجا گاه گاهی این زندانیان موفق به تماس و یا دیدار فرزندانشان می شوند. اما چگونه است که در سازمان مجاهدین حق تماس و دیدار مادر و پدر از فرزندان سلب شده است. براستی چه باید کرد؟ چطور یک سازمان می تواند اینگونه روابط خانواده ها را در کنترل خود بگیرد و به هیچ کس هم پاسخگو نباشد؟ این یک مشکل عمومی در مورد بچه هایی است که پدران و مادرانشان در آلبانی با مجاهدین هستند. در مورد پدر و مادران بیرون از سازمان نیز همین مشکل وجود دارد آنها غالبا هیچ خبری از فرزندانشان ندارند. تنها تعداد اندکی موفق به دیدار یا تماس تلفنی شده اند. بخصوص در دو سال اخیر مجاهدین کاملا درب قرارگاهشان در آلبانی را بروی خانواده ها بسته اند. به چه حقی مجاهدین رابطه مادر و فرزند را کنترل میکنند؟ چنین کنترل هایی فقط در کادر سکت های دربسته امکان پذیر است. سازمان مجاهدین ادعا دارد که یک سازمان سیاسی است اما عملکرد بیرونی اش بخصوص در رابطه با خانواده ها عمکرد سکت مآبانه است. امیر یغمایی می تواند شکایت کند و این موضوع را به دادگاه و رسانه های غربی بکشاند. برای دور نگه داشتن مادر و فرزند هیچ توجیه قانونی وجود ندارد و اینکار بغایت غیر انسانی است.
درنهایت می خواهم اشاره کنم که امیر نامش را از عموی قهرمانش که در سال شصت و یک در مقابل حرم امام رضا در مقابل چشم پدر و مادرش با جراثقال سربدار شد، گرفته است. مجاهدین حتی برای این نام که او را جزو شهدای خود نوشته اند، حرمتی قائل نیستند. امیر یغمایی شانزده سال است که از مادرش بی خبر است! چگونه می توان این بی خبری را توجیه و تفسیر کرد؟
درنهایت می خواهم اشاره کنم که امیر نامش را از عموی قهرمانش که در سال شصت و یک در مقابل حرم امام رضا در مقابل چشم پدر و مادرش با جراثقال سربدار شد، گرفته است. مجاهدین حتی برای این نام که او را جزو شهدای خود نوشته اند، حرمتی قائل نیستند. امیر یغمایی شانزده سال است که از مادرش بی خبر است! چگونه می توان این بی خبری را توجیه و تفسیر کرد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر