به زنانی بزرگ و اندیشمند مانند سیمون دوبووار یا هانا آرنت همیشه احترام ویژه ای داشته ام و از آنها بسیار آموخته ام. کتاب جنس دوم سیمون دوبووار و چهار جلد خاطرات او را مرجعی برای زنانی که میخواهند خود را از بند های سنت و ارتجاع رها کنند، میدانم. سیمون دوبووار با اینکه در خاطراتش به وضوح بیان کرده که فمینیست نیست. اما کتاب جنس دوم او مرجع و مانیفست فمینیسم شد. با وجود چنین زنان اندیشمندی، جنبش زنان گام های بزرگی در زمینه برداشتن موانع جلوی راه زنان برداشته است. پیروزیهای جنبش زنان را باید در آن تلاش های تاثیرگذاری جستجو کرد که منجر به حذف قوانین ضد زنان با قدمتی طولانی در جوامع بشری شده اند. جنبش زنان ریشه دارد. دارای هویت است. ریشه اش در مبارزات زنانی است که در شرایط اسفبار جامعه همیشه برای برابری جنسیتی و لغو قوانین ضد زن مبارزه کرده اند. در این نبرد همیشه مردان بسیاری در کنار زنان ایستاده و از این خواسته ها حمایت کرده اند. اما جنبش زنان هنوز تا رسیدن به برداشتن تمامی تبعیض های جنسیتی در جامعه راه زیادی پیش رو دارد. با چنین پشتوانه ای، من همیشه در زندگیم با سر افراشته و محکم گام برداشته ام. هرگز به عنوان یک زن خودم را ضعیف نپنداشته ام. هرگز خود را کمتر از مردان ندیده ام. هرگز خمیده راه نرفته ام. هرگز زن ضعیف و توسری خور خودم را حس نکرده ام. قبل از زن بودن خودم را انسان دیده ام. به مردی که مقابلم قرار داشته نیز چنین نگریسته ام. برای جنبش زنان احترام زیاد قائلم اما خودم را هرگز فمینیست نمیدانم.
در این میان، فمینیسم دو زاری هم تاریخچه خود را دارد. فمینیسم دو زاری همه ی هنرش در هوچی گری و بد و بیراه گفتن به مردان است. حتی یک موفقیت در تاریخ جنبش زنان از نتایج این هوچی گری نبوده است.
به نظر من، اتیوپی فمینیسم دوزاری را در میان مجاهدین میتوان یافت. از مجاهدین در این رابطه فمینیست تر نمی توان پیدا کرد. آنها با به میان کشیدن بحث تبعیض مثبت، در جامعه کوچک خود، هر آنچه که آرزوی فمینیسم دوزاری است را به صحنه عمل کشانده اند. هیچ مردی در مجاهدین نمیتواند تحت مسئول زن داشته باشد، چون ایدئولوژیکمان زنان بالای مردان قرار گرفته اند. هر مردی در هر سطح و سابقه و قدمت در مبارزه می تواند زیر دست زنی با کمترین سابقه مبارزاتی و کمترین سواد سیاسی قرار بگیرد. اساسا بحث همین است که قصدا مردانی با سابقه بالا مثل زندانیان سیاسی سابق زمان شاه با بیش از پنجاه سال سابقه مبارزه را می گذارند زیر دست یک دختر نوجوان که نه الفبای سیاست را می شناسد و نه اساسا می داند مبارزه یعنی چه؟ سالها است که سیستم تشکیلاتی مجاهدین بر این اساس چیده شده. رهبر فعلی مجاهدین یک زن است و تمام مسئولان بالای مجاهدین در شورای مرکزی و معاونان زن هستند. به برنامه اخیر انتخاب مسئول اول سازمان مجاهدین نگاه کنید. یکنفر مرد در ردیف کاندیداها و انتخاب شده ها نمی بینید. در طیف حامیان مجاهدین بنگرید، شمار زیادی از همین فمینیست های خارجی را خواهید یافت که محو این زنان در قدرت شده و به یمن دلارها و یوروهای دریافت شده نمی خواهند عمق این فمینیسم دوزاری را ببینند. در میان مجاهدین بعد از سرفصل سال 68 با بحث هایی که به طلاق های همگانی در مجاهدین انجامید، مردان با عنوان " نرینه وحشی" شناخته میشوند. و زنان هر چه بیشتر قادر باشند بر سر این نرینه های وحشی فریاد بکشند و فرمان بدهند مسئولیت بالاتری میگیرند. در مورد بحث تبعیض مثبت قبلا هم یکبار نوشته ام که لازم نیست برای زنان تبعیض مثبت قائل شده و به آنها صدقه بدهید. اگر قوانین ضد زن برداشته شود. زنان و مردان دست در دست هم برای یک جامعه برابر و عدالت خواه تلاش خواهند کرد. جامعه مجاهدین قبله گاه فمینیست های دو زاری است که با پز مارکسیستی نهایت آرزویشان دقیقا همین است. به برخوردهای آنها در همین فضای مجازی بنگرید. می بینید که فقط یک روسری با مجاهدین تفاوت دارند و چون بشدت به آنها در رفتار شبیه هستند برای همین هم به همین روسری به بدترین شکل حمله میکنند تا شباهت خود را پنهان کنند. گویی چهره خود را در آینه می بینند.
فمینیسم دوزاری، در بیرون از مجاهدین نمودهای زیاد دیگری هم دارد. مثلا آنکسی که با لیوان شراب روی متکایی با آیه های قرآن می نشیند و پاهایش را روی هم می اندازد و عکس آنرا تزئین پروفایلش میکند. البته همین نفر بعدها با همین افکار ضد مذهبی اش با مجاهدین همکاری میکند. – قدر پولهای بادآورده را باید دانست- یا آن تواب زندان اوین را که ناگهان فمینیست دو آتشه می شود و عکس ها و فیلم های روابط جنسی اش را در فضای مجازی پخش میکند.
یکی از نشانه های فمینیسم دو زاری سرکوب مردان است. مسئله اش قوانین ضد زن جامعه نیست که دست در دست بسیار مردانی که به آن باور ندارند، بر علیه آن مبارزه کند. مردان را در مقابل خود و دشمن می پندارد و فکر میکند باید با آنها بجنگد. در هر نوشته ای به مردان بند میکند. آتو بدست می آورد. شومبول شومبول گفتن را از افتخارات خود می داند و فکر میکند با این کلمات انقلابی شده و خود را متوهمانه بر فراز قله رهبری جنبش زنان تصور میکند. در حالیکه نمیداند اینها نشانه های یک فمینیسم دو زاری است. جالب این جا است که همین فمینیسم دو زاری نهایت فانتازم زنانه اش این است که همین شومبول در برابرش زانو زده و تقاضای ازدواج کند. فمینیسم دو زاری مهریه را حق زنان می داند. یعنی هم حق طلاق می خواهد هم مهریه کلان هم زانو زدن مرد برای خواستگاری. فمینیست دو زاری هوچی گر است. وقتی کم می آورد سعی میکند دیگران را زنان عادی یا مدافع حجاب و ضد زن معرفی کند و خودش را پرچمدار جنبش زنان و ضد حجاب و ضد اسلام آتشین، بجای اینکه با کسانی که مذهب و خرافات را به افکار مردم تحمیل کرده اند بجنگد مبارزه اش را روی حجاب مردم عادی کوک کرده است و میگوید، من به هیچ زن باحجابی احترام نمیگذارم. در حالیکه اکثر مادران خاوران و آبان ماه و کشته شدگان توسط جمهوری اسلامی، حجاب بسر دارند. فمینیسم دوزاری اسلامی هم داریم که امثال فائزه هاشمی ها نمایندگی اش می کنند. مبارزه شان بر سر نماینده مجلس آخوندها شدن است. بالاتر از آن هم اعظم طالقانی است که برای رئیس جمهور شدن زنان در کادر حکومت اسلامی چانه میزند. مشخصه فمینیسم دوزاری بی سواد بودن و هارت و پورت کردن برای پوشاندن این بیسوادی است. هر دو فمینیسم در دوزاری بودن یکی هستند. تفاوت شان در ظاهرا امر است. یکی حجاب دارد، دیگری ندارد و بالاترین دستآورد جنبش زنان را لخت شدن در کنفرانس برلین می داند!
حرف آخر، نمیتوان مجاهدین را در مبارزاتشان بر علیه دیکتاتوری و جنایت به چالش کشید. آنها در آن زمینه آنچه را که در توان داشته اند- درست یا غلط -انجام داده اند. میتوان به شیوه های کارشان، به استراتژی و تاکتیکشان انتقاد کرد. اما نمیتوان گفت آنها در صحنه نبوده اند. نقاط ضعف جدی مجاهدین در جاهای دیگر است. یک مورد آن همین فمینیسم دو زاری است که بعد از بسته شدن راههای مبارزه و زمین گیر شدنشان در عراق به آن راه بردند. من در خاطراتم مفصل به این بحث پرداخته ام.
در ادامه فمینیسم دو زاری به مارکسیسم دو زاری هم خواهم پرداخت.
عاطفه اقبال - 19 سپتامبر 2021
-دوستان لطفا اسم هیچ کس را در کامنت نیاورید. این یک بحث کلی است و فردی نیست. با تشکر
- در مورد تبعیض مثبت در رابطه با زنان و اتیوپی زنان مجاهدن در خاطراتم مفصل نوشته ام و منتشر خواهم کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر