«ما در اعتراض به اوضاع وخیم اقتصادی، امواج گرانی‌ها و عملکرد ضعیف دولت حسن روحانی و البته حکومت ستمگر اسلامی به خیابان‌ها آمدیم. تعداد زیادی از ما را بی‌رحمانه به رگبار گلوله بستند و ما را نیز اکنون در این گور جمعی زنده به گور کرده‌اند...دردناک‌تر از شکنجه‌های فیزیکی مثل تحمل شوکر و باتوم، دیدن بی‌عدالتی‌ها در این زندان‌هاست. با چشم خود می‌بینیم غارتگران، فروشندگان مواد مخدر، اختلاسگران و فاسدان و مجرمان واقعی را آزاد می‌کنند یا مشمول مرخصی و دیگر امتیازها می‌شوند. اما امثال من که از ابتدای نوجوانی روزها کار کرده‌اند و شب‌ها تحصیل و اکنون نیز از ادامه تحصیل محروم شده‌اند، در زندان مانده‌ایم. امثال زندانیان سیاسی که بدون اینکه دست به سلاح برده باشند یا آسیبی متوجه کسی کرده باشند به اعدام محکوم می‌شوند. تنها از این همه بی‌عدالتی خسته شده و فریاد کشیده است.حق ما نیست در این جهنم بسوزیم. حق ما نیست زنده به گور شویم. ۲۰ سال از عمرم گذشته و حتی یک بار از ته دل نخندیده‌ام. همیشه فقر، همیشه تبعیض، همیشه بی عدالتی! ۲۰ سال از عمرم گذشته و حتی یک بار از ته دل نخندیده‌ام.
همیشه فقر، همیشه تبعیض، همیشه بی‌عدالتی! من نیز به اعتصاب کنندگان پیوستم.
ای کاش صدای ما شنیده شود، ای کاش که فریادرسی باشد.
من دیگر میلی به خوردن و آشامیدن ندارم. یا می‌میریم و یا کسی به دادمان می‌رسد.
سهیل علی‌پناه ۲۶ اسفندماه ۱۳۹۸زندان تهران بزرگ.»
سهیل که فقط بیست ساله دارد از دیروز به همراه 44 زندانی دیگر در اعتراض به شرایط فعلی زندان دست به اعتصاب غذا زده است. نگذاریم صدایشان خاموش شود. سکوت نکنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر