خوب به این عکس نگاه کنید. فراموش نکرده و فراموش نخواهیم کرد که
در جریان انقلاب فرهنگی چگونه دوستان ما را جنایتکارانه از تراس خوابگاه های
دانشجویی به خیابان پرتاب کردند و خون سرخ آنان بر سنگفرش خیابان ها پاشید. من
شاهد زنده ای بر وحشیگری های پاسداران در روزهای بسته شدن دانشگاه ها هستم.
روزهایی که زنجیره انسانی بر دور دانشگاه ها بستیم تا استقلال فکری آنرا حفظ کنیم.
و این زنجیره ها را چه وحشیانه از هم دریدند! سروش ها امروز در پناه کسانی که میگویند، " آنچه گذشته است را فراموش کنید"
، و در
برابر نسلی که با تاریخ آن روزها آشنا نیست، ژست مخالف و انقلابی گرفته اند، اما
بسیاری از شاهدان آنروزها با وجود کشتارهای رژیم جمهوری اسلامی هنوز زنده هستند!
سی و هشت سال پیش در چنین روزهایی با تمام توانمان دور دانشگاه ها
که آنرا سنگر آزادی می دانستیم، حفاظ کشیده بودیم و دانشکده به دانشکده برای حفظ
آن با دستهای خالی نبرد می کردیم. بسیاری از یارانمان آنروزها زندگیشان را بر سر
این نبرد نابرابر گذاشتند. زمزمه عشق آنها هنوز بر سر زبانهایمان است. آن عاشقان
زنده از فراموش شدگان نیستند. اما آنها که در این مضحکه و جنایت تاریخی شرکت کردند
در گورستان تاریخ در کنار جنایتکاران دیگر به مثابه یک زباله ی تاریخی دفن و نابود
خواهند شد.
نه! اینهمه را نمیتوان فراموش کرد! همچنان که یاد یاران جوانمان را
که از کنارمان به شوق حراست از آزادی و برابری و عدالت پر کشیند.
عاطفه اقبال - 2 اردیبهشت 97
یکم اردیبهشت ماه سالگرد آغاز برنامه انهدام فرهنگی رژیم آخوندی!
پاسخحذفhttp://www.iranglobal.info/node/54341