این پیام جدید توماج از زندانه، او از آنچه در زندان متحمل شده و کلمات توانایی بازگو کردنش را ندارد، سخن می گوید. از " 12 ساعت زیر شکنجه چماق باتون و قنداق و مشت و لگد و شوکر و آب یخ بودن" اما با اینهمه از خانواده بزرگی سخن میگوید که " باید بخاطرش هزینه داد." این خانواده بزرگ همان مردمی هستند که توماج ها بخاطرشان سالهاست هزینه داده و میدهند. او تاکید میکند: " آزادی امروز و فردای من از این زندان کوچیک برام اهمیتی نداره." اما در ترازوی هزینه و فایده تحمل اینهمه درد و شکنجه فقط یک مطالبه دارد: " آزادی بیان مطلق"!
در لحظاتی که طناب دار را بالای سر او نگه داشته اند. توماج با این جملات تعهدش به "ارزشهای انسانی" را بیان میکند. او قاطعانه در میان آنهمه ظلمت نه از " آزادی و نجات خود" که از " آزادی مطلق بیان" سخن میگوید و آنرا معنای زندگی تعریف میکند. پیام روشن توماج از زندان بسیار فراتر از شرح شکنجه و شرایطی است که بر او تحمیل کرده اند. او بدون اینکه خود بخواهد در قامت یک "رهبر" از خواسته های انقلاب، از مقاومت و آنچه معنای زیستن است، حرف میزند. همانطور که بارها گفته ام: توماج امروز یک شاخص است. پیام او را بگیریم و او را راهنمای عمل خود قرار دهیم.
پیام توماج از زندان:
" کاش می‌شد درکی از تحمل یک ماه حبس توی سلول‌های انفرادی‌ای رو بهتون بدم که ۲۵۲ روز داخلشون زندانی بودم، کاش کلمات توانایی به دوش کشیدن فشار «۱۲ ساعت زیر شکنجه چماق و باتون و قنداق و مشت و لگد و شوکر و آب یخ رو داشتن». فکر نمی‌کنم هیچ انسانی حاضر باشه به خاطر «خودش» قرار گرفتن توی چنین وضعیتی رو انتخاب کنه، اما «به خاطر خانواده باید هزینه داد». آزادی امروز و فردای من از این زندان کوچیک برام اهمیتی نداره، ترازوی هزینه و فایده در گام نخست باید « آزادی بیان مطلق» رو به ما بده."
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر