گزارشی تکان دهنده از نمای راهرو های مرگ در گوهر دشت سال 1367. این گزارش را مهران عباسیان گزارشگر ایران اینترنشنال از موزه کشتار زندانیان سیاسی در سال 67 که در پایگاه مجاهدین در آلبانی میباشد، تهیه کرده است. کاری که مجاهدین در بازسازی صحنه ها و اطاق های بازجویی و شکنجه کرده اند کاری است تاریخی و سندی است ارزشمند و ماندنی. مجاهدین توان بالایی در چنین کارهایی دارند. چنان هنرمندانه تک تک دژخیمان و زندانیان را درست کرده اند که گویی در آن راهروهای مرگ قدم می زنی. دیدن چهره زندانیان سیاسی که از شکنجه های خود میگویند و تک تک آنها را می شناسم ،قلبم را فشرد. کاش مجاهدین توانسته بودند با نقد اشتباهات فاحش گذشته، تمام توان خود را به بازسازی آنچه گذشت و به مقابله با رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی اختصاص بدهند. کاش توان نقد پذیری داشتند و با منتقدین خود به بدترین شکل ممکن دشمنی نکرده بودند. کاش در خانواده ها تخم کینه و اختلاف را در جهت اهداف خود نکاشته بودند. کاش مادر و پدر را علیه فرزند، فرزند را علیه پدر و مادر، همسر را علیه همسر، برادر و خواهر را علیه برادر و خواهر، به میدان نیاورده بودند. کاش پاسخگوی اشتباهات خود که نتایج فاجعه باری در کلیت مبارزه با جمهوری اسلامی بر جا گذاشت بودند. پاسخگو بودن می توانست آنها را منسجم تر و قوی تر کند. اما متاسفانه از لحظه ای که هدف برای مجاهدین به قدرت رسیدن به هر قیمت شد و هر گونه وسیله ای را در این مسیر توجیه کرد، آنها از مسیر اصلی بیرون رفتند. چنین کارهایی بسیار ارزشمند است اما ضربه ای که آنها با عملکرد غلط به این جنبش زدند را هرگز جبران نخواهد کرد. من از این وضعیت خوشحال نیستمT با تمام وجود متاسفم.
آرزو دارم که روزی مجاهدین دربهای خود را نه فقط بر روی خبرنگاران خاص بلکه بر روی همه خبرنگاران بگشایند و رهبران مجاهدین بدون اینکه سئوالات را از قبل به خبرنگار بدهند به تمام سئوالات آنها پاسخ دهند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر