چهارهزار کارگر آلومینیوم اراک که از اول تیرماه دست از
کار کشیده و در محوطه کارخانه تجمع کرده بودند، بعد از بازداشت چند تن از
همکارانشان، ناگزیر به اعتصاب غذا روی آورده اند. امروز این اعتصاب وارد چهل‌وسومین
روز خود شده . ویدئوهای منتشر شده، نشاندهنده وضعیت وخیم کارگرانی است که در
اعتصاب غذای خشک بسر می برند.
اعتراض کارگران همانطور که خودشان تاکید کرده اند،
کاملاً صنفی است و حتی در چارچوب "قوانین کار" موجود قرار دارد.
دستمزدهایی کمتر از هزینه‌های واقعی زندگی، نبود امکانات ایمنی، قطعی‌های مکرر برق
و شرایط دشوار کار، آنان را واداشته تا با جان خود به این وضعیت غیرانسانی اعتراض
کنند. خواسته های اولیه آنها استعفای مدیرعامل و رئیس حراست کارخانه است تا شاید
با این تغییر، راهی برای رسیدگی به مشکلاتشان باز شود.
اما واقعیت این است که در جمهوری اسلامی چنین امری محال
بنظر میرسد. حکومتی که روزی با وعده های پوشالی "نان، آب و
خانه مجانی" برای محرومان، انقلاب مردم را مصادره کرد و بر مسند قدرت نشست،
بعد از نزدیک به نیم قرن، به دلیل ماهیت ضد مردمی اش حتی توان پایبندی به ابتدایی
ترین قوانین خود را ندارد. اینک اعتصاب کارگران ایرالکو به یکی از
طولانی‌ترین اعتصابات کارگری تاریخ این نظام تبدیل شده. اعتصابی که هیچ گوش شنوایی
برای آن وجود ندارد.
در ایران، زیر سایه‌ی سیاه این حکومت، مشکلات بظاهر صنفی
نیز ریشه در سیاست فساد و غارت سردمداران دارد. امروز فریاد چهارهزار کارگر که جان
خود را برای دستیابی به حداقل های زندگی بر کف دست گرفته اند، در یک جمله ساده ولی
بشدت تکان دهنده که روی تکه کاغذهایی بر دست گرفته اند، خلاصه شده است :
"کارگر می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد".
عاطفه اقبال – 11 سپتامبر 2025
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر