تلویزیون را که باز کردم. از خبری که شنیدم، خشکم زد : 9 کودک زیردوازده سال یک زوج پزشک فلسطینی، در بمباران جنوب غزه توسط اسرائیل کشته شدند. ده کودک به همراه پدرشان در خانه بودند، در حالیکه مادرشان برای درمان مجروحان به بیمارستان رفته بود. حالا فقط پدر و یکی از فرزندانش جان بدر برده اند، آنهمه در وضعیتی وخیم.
براستی چه کسانی بر این جهان حکومت می کنند که در برابر این نسل کشی بی وقفه مردم فلسطین هیچ عمل موثری انجام نمیدهند! حرفهای بی عمل این رئیس جمهور و آن سیاستمدار چه دردی از این خانواده های ویران شده دوا میکند؟ بیانیه های توخالی، در برابر پیکرهای بی جان کودکانی که هنوز فرصت بزرگ شدن نیافته اند، چه فایده ای دارند؟
چرا وقتی صدام حسین به کویت حمله کرد. آمریکا بلافاصله وارد عمل شد و به عراق یورش برد؟ چرا به بهانه 11 سپتامبر، افغانستان را ویران کردند؟ چرا برای سلاح اتمی که هرگز در عراق پیدا نشد، کشوری را با خاک یکسان کردند؟ اما در برابر حملات مکرر نتانیاهو به غیرنظامیان، فقط تماشاگرند؟
حالم از هر چه سیاست است، بهم میخورد! دست تمام دولتها و سیاستمدارانی که در این دوران تاریک، در برابر جنایت های اسرائیل سکوت کرده اند، به خون این کودکان معصوم آلوده است.
فقط از 7 اکتبر 2023 بیش از هفده هزار و چهارصد کودک در نوار غزه کشته شدند. این یعنی هزاران پدر و مادری که کودکانشان را با خون دل به خاک سپرده اند: کودکانی که گاهی جز مشتی خاکستر از آنها باقی نمانده. مردم یک سرزمین را از خانه هایشان رانده اند، آواره کرده اند و حالا همان ذره خاک باقی مانده شان را هم میخواهند زیر بمباران بی امان بگیرند. میخواهند با ویرانی، آنان را برای همیشه بی سرزمین کنند. میخواهند همه را قتل عام کنند، تا مطابق نقشه هایشان، روزی کازینوها و هتل های لوکس توریستی را بر خاک و خون این مردم بسازند. آنها که حتی جان انسان ها را صرفا سرمایه و کالا می بینند، از کشتن آنها هم ابایی ندارند.
قدرتمندان در برابر رود خون، خاموش مانده و تنها نظاره گرند. من اما میخواهم بگویم: شرم بر آنان که در این بزنگاه تاریخی، بجای ایستادن کنار قربانیان، پرچم جنایتکاران را در دست گرفتند.
شرم بر خانواده پهلوی از مادر تا شاه زاده اش که با افتخاری آلوده، پرچم اسرائیل را بالا بردند و در برابر این جنایات، سکوتی سنگین اختیار کردند. تاریخ از یاد نخواهد برد که این خانواده، در میانه کشتار یک ملت، جانب قاتل را گرفت وحتی یک کلمه از رنج و قتل عام مردم فلسطین بر زبان نیاورد.
و بگذارید تاکید کنم :
شرم بر همه ی آنانی که در برابر این کشتار مهیب، " اما" و "اگر" می گویند، خون را توجیه میکنند و کودک کشی را در لفافه ی سیاست می پیچند. اگر اعتراض نمیکنید لااقل سکوت کنید!
در این میانه اما! میخواهم قدردان کسانی باشم که در بحبوحه بی تفاوتی ها، هنوز درد انسان را در دل دارند و در برابر این جنایت ایستاده اند. از بی نام و نشان هایی با تلاش شبانه روزی تا کسانی چون جولیان آسانژ که در جشنواره ی کن، با لباسی ظاهر شد که نام پنج هزار کودک کشته شده ی فلسطینی بر آن نقش بسته بود، تا فریاد اعتراض خود را به جهان برساند.
میخواهم سخن " که‌لانی" هنرمند آمریکایی را به عاریه بگیرم، همان هنرمندی که کنسرت هایش را برای اعتراض به کشتار لغو کردند اما هرگز سکوت نکرد: ما ضد یهود نیستیم؛ ما ضد نسل‌کشی، ضد اقدامات دولت اسرائیل و ضد بمباران کودکان بی‌گناه هستیم.
به این چهره های معصوم که مینگرم، دلم خونین می شود.
و من بیش از آنکه غمگین باشم،
خشمگینم.
این خشم، سوگ خاموشی ست که تاب تحمل اینهمه جنایت و خون را ندارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر