این تصویر به‌روشنی گواهی‌ست بر آگاهی، شجاعت و اراده زنانی که در ایران در برابر قوانین ارتجاعی و ضدانسانی جمهوری اسلامی سر خم نکرده‌اند. زنانی که در میان موجی از سرکوب، تهدید، خشونت ساختاری و تبلیغات رسمی، حجاب اجباری را از سر برداشته‌اند؛ نه از روی بی‌تفاوتی یا خودنمایی، بلکه به‌مثابه کنشی آگاهانه، سیاسی و مقاومتی علنی در برابر اجبار.
آن‌ها در این تصویر، نه در حاشیه ایستاده‌اند و نه با کفش‌های پاشنه‌بلند منتظرند مردان تابوت را حمل کنند تا سپس از برابری جنسیتی سخن بگویند. بلکه خود در دل میدان‌اند؛ بدون حجاب، با دستانی که تابوت یکی از جنس خودشان را به دوش گرفته‌اند، هم‌درد، هم‌سنگر و هم‌راه. این عمل نمادین، عصیان علیه سنت‌های تحمیل‌شده‌ای‌ست که زن را به نظاره‌گر و زیور مراسم بدل کرده است.
در این میان، حتی مردانی که می‌خواهند در این همدلی سهمی داشته باشند، جایی برای قرار گرفتن زیر تابوت نمی‌یابند. نه از روی طرد، که از پر بودن جایگاه‌ها با زنانی که دیگر نمی‌خواهند حاشیه‌نشین باشند.
در ایران امروز، برداشتن حجاب اجباری نه یک انتخاب ساده، که شکلی آشکار از مبارزه است—مبارزه‌ای پرهزینه که بهایش با زخم، بازداشت، شکنجه و خون پرداخت شده؛ چه از سوی زنان، چه مردان آگاه و هم‌راه. شلاق‌هایی که بر پشت این پیکرهای ایستاده فرود آمد، نتوانست ذره‌ای از اراده‌شان بکاهد. تن‌هایی که زیر تازیانه به خون نشستند، نه تنها متوقف نشدند، بلکه مبارزه را یک گام به جلو پرتاب کردند. امروز ایران پر از زنانی‌ست که با علم به این هزینه‌ها، بی‌حجاب در خیابان‌ها قدم می‌گذارند—زنان و مردانی که تن خود را سپر کرده‌اند، تا صدای آزادی خاموش نماند.
وقتی می‌گوییم که خیزش ۱۴۰۱ در ایران نه قیام، بلکه انقلاب بود، منظورمان تغییرات بنیادین و ساختاری است که فراتر از اعتراض‌های مقطعی و مبارزات خیابانی می‌رود. این انقلاب نه تنها در خیابان‌ها و میادین، که در دل‌ها و ذهن‌ها شکل گرفت. انقلابی که حجاب نه تنها از سر زنان، بلکه از ذهن‌ها و باورهای جامعه برداشته شد، انقلابی که در آن مقاومت دیگر تنها با تظاهرات محدود نمی‌شود، بلکه در هر نگاه، هر قدم و هر صدای آزادی‌خواهانه نمایان می‌شود.
این مبارزه را دست‌کم نگیریم. هر حرکت، هر تصویر و هر نمادِ مقاومتی در دل این بستر سرکوب، سندی‌ست از زنده بودن وجدان جمعی، و یادآور این حقیقت که آزادی، پیش از آنکه یک حق باشد، یک انتخابِ روزانه و پرمخاطره است.
عاطفه اقبال - 12 می 2025
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر