توماج ما را دیروز در پشت دربهای بسته محاکمه کرده و به او اتهامات کاذب و من درآوردی چون افساد فی‌الارض، همکاری با دول متخاصم، دعوت به اغتشاش بسته اند. اینکه پشت دربهای بسته بوده قابل فهم است چون خود میدانند که اگر امکان تریبون آزاد به توماج بدهند دیگر نه از تاک نشان ماند و نه از تاکنشان. از توماج و توماج ها می ترسند. توماج اسلحه نداشت. زندان نداشت. شکنجه نمیکرد. دار و درفش و کمیته و سپاه نداشت. او یک قلم داشت و یک صدا. از همان قلم و از همان صدا می ترسند که او را بیش از شش ماه است در انفرادی و زیر شکنجه نگه داشته اند. توماج یکی از شریفترین و انسان ترین بچه های نسل کنونی است. نسلی که دیگر نمیخواهد زیر بار زور برود. نسلی که نمی خواهد زیر بار اجبار و باید و نباید ها زندگی کند. نسلی که آزادی می خواهد. جرم بزرگ این نسل همین است. امثال توماج ها، سپیده ها، سعیدها، وحید ها، زینب ها برای همین پشت دیوارهای بلند محبوس شده اند. این نسل را شاید بتوان زندانی و شکنجه کرد اما نمی توان آرزوی آزادی را از آنها گرفت. توماج ها سرفرازند و سرفراز می مانند. آنها نماد آزادی در دل تک تک ما هستند.
قرار است هفته آینده حکم توماج صادر شود. توماج چهره ی معصومیت و حقانیت یک نسل است. از او که صدای مردم بی صدا شد، به هر شکل که می توانیم حمایت کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر