این سپیده قلیان است که چنین استوار به زندان می رود برای اینکه نخواسته نامه عفو به خامنه ای بنویسد! او قبل از رفتن به زندان در راهروی زندان این پیام را می فرستد: " در مسیر احقاق عدالت، از تنها چیزی که باید ترسید. ترس است."
سپیده خوب فهمیده است. تنها ترس است که از حرکت باز می دارد. ماهی سیاه کوچولوی ما در واقع همان حرف صمد بهرنگی را تکرار می کند: " همش که نباید ترسید. راه که بیفتیم ترسمان می ریزد. " من وقتی سپیده ها را می بینم، بخود میگویم، مبارزه بی امان نسل ما بی نتیجه نبوده است. سپیده ها، زینب ها، آرش ها، آتناها، نرگس ها و ... ادامه نسل ما هستند. آن نسل بیقرار، آن نسلی که پروانه وار برای آزادی و عدالت جنگید. من از مبارزه ام برای آزادی هرگز پشیمان نیستم. امروز در سپیده ها و در تمام جوانانی که مقاومت می کنند، آن یاران پرشورم که از کنارم پر کشیدند را می بینم. به این نسل باید افتخار کرد.
سپیده جان نظامی که تو را و امثال تو را در حبس می کند. نظامی است که در برابر مقاومت این نسل زانو زده و مستاصل شده است. این نسل در ماندگاری اش و در ادامه مقاومتش پیروز است. شما باز خواهید گشت و خامنه ای ها و روحانی ها و رئیسی ها و قاضی منصوری ها هستند که عاقبت از بلندای جنایاتشان به قعر مرداب تاریخ پرتاب خواهند شد. همچنان استوار بمان.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر