این صدای بغض آلوده یک جوان شیرازی است که از سرکوب افسارگسیخته و مقاومت مردم در شیراز حرف میزند. او میگوید امسال سال ۸۸ نیست. ۸۸ اینها انقدر نکشتند. اینها می فهمند که دارند می روند. تنها راهشون اینه که نذارند کسی ببینه. اینترنت قطع شده. ما باید با هزار بدبختی ویدئو بفرستیم بیرون تا مردم ببینند چی میگذره. جلوی خود من مردم را به مسلسل بستند. بیست نفر به زمین ریختند که نمیدونم چند نفر زنده موندند...
عاطفه اقبال - دوشنبه ۲۷ آبان ۹۸
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر