احمد شاملو گفته بود : " دنيايي كه انسان ناگزير باشد براي
اثبات ناچيزترين حقوق خويش تا حد مرگ سرود بخواند، دنياي بسيار زشتي است. دنيايي
وارونه با مفاهيم وارونه...
سی و سه روز است که یک جوان چهل و
دو ساله ایرانی در تیرانا مرکز آلبانی دست به اعتصاب غذا زده است. سی و سه روز است
که با مرگ دست و پنجه نرم میکند. اما گویا " دنیایی وارونه است با مفاهیم
وارونه"! دنیایی که مجید رجبی ها برای اثبات ناچیزترین حقوق خود یعنی حق زندگی،
باید با جان خود به صحنه بیایند! براستی چرا مجید دست به اعتصاب غذا زده است؟
مجید رجبی کیست ؟ جوانی که در سال ۱۳۸۲ با شوق مبارزه برای آزادی به
مجاهدین در عراق پیوست. و چندی پیش در تیرانا تصمیم به جدایی گرفت. این حق طبیعی
هر انسانی است که بتواند هر زمان که بخواهد راهی جدید انتخاب کند و از عقاید پیشین
خود دست بردارد.
در سال ۲۰۱۳ انتقال ساکنان لیبرتی به تیرانا، طبق توافقی بین دولت آمریکا و
دولت آلبانی آغاز و در سپتامبر ۲۰۱۶ به پایان رسید. این انتقال تحت حمایت کمیساریای عالی پناهندگان که
با تک تک آنها بصورت فردی و نه سازمانی بعنوان پناهجو مصاحبه کرده بود، صورت گرفت.
اما امروز هیچ کدام از آنها در آلبانی بعنوان پناهنده محسوب نمیشوند. یا ناچارند
با مجاهدین بمانند یا در صورت جدا شدن دارای هیچگونه حقوقی نیستند! اراده سیاسی بر
آن است که جداشدگان را به سمت رژیم جمهوری اسلامی سوق دهند و صورت مسئله را پاک
کنند. اما برای کسانی که میخواهند آزاد و مستقل زندگی کنند این راه حل قابل قبول
نیست.
در حال حاضر بیش از هفتاد نفر از
جداشدگان، در آلبانی نه استاتوی قانونی دارند و نه حقوق پناهندگی! تعداد آنها هر
روز بیشتر میشود. بسیاری از جداشدگان در این چند سال با تحمل خطر، خود را به
کشورهای دیگر رسانده اند. اما براستی چرا معضل جداشدگان از ابتدای استقرار مجاهدین
در آلبانی با تلاش دستهای پشت پرده حل ناشده باقی مانده است؟ کمیساریای عالی
پناهندگان در تیرانا بعد از چند سال پس و پیش کردن، عاقبت اعلام کرده که در ماه
آوریل به جداشدگان از سازمان مجاهدین دیگر هیچگونه مقرری نخواهد پرداخت و هیچ
مسئولیتی در قبال آنها ندارد! این قانون غیر انسانی چگونه تصمیم گیری شده است؟
کسانی که از یک سازمان جدا شده اند را به چه حقی به همان سازمان ارجاع می دهند؟
این چه سیستمی است که برای حق زندگی آزاد انسانها کمترین ارزشی قائل نیست؟ در
کشوری که در چند سال اخیر، تعداد زیادی پناهنده از کشورهای آفریقایی پذیرفته،
چگونه است که پناهجویان جدا شده از یک سازمان نه حق پناهنده شدن دارند و نه حق
خارج شدن از جایی که در آنجا "هیچ" هم بحساب نمی آیند؟ چگونه است که این
انسانها بعد از گذشت پنج سال هنوز یک کارت پناهندگی ندارند؟ و هر ساله فقط یک کاغذ
بعنوان مدرک شناسایی به آنها می دهند؟ چگونه است که هر گونه حقی از آنها سلب شده
است؟ چه دستهایی پشت پرده این سرنوشت را برای جدا شدگان مجاهدین رقم زده است؟ آیا
این شرایط برای این ایجاد نشده که جلوی ریزش بیشتر تشکیلاتی را در سازمان مجاهدین
بگیرند؟ آیا این سیاست جدید کمیساریا در آلبانی به همان سیاست برچیدن کمپ "
تیف* " در عراق شباهت ندارد؟
محمد رجبی بیماری آسم و تنگی نفس
دارد. معده اش تحت عمل جراحی قرار گرفته. و امروز با اعتصاب غذا به گفته پزشکان در
وضعیت خطرناکی قرار دارد. او تهدید کرده است که اگر کمیساریا یا دولت آلبانی به
خواسته هایش رسیدگی نکنند، به اعتصاب غذای خشک دست خواهد زد. او را یاری کنیم!
حرف آخر، به آن دستهای پشت صحنه
قاطعانه میگویم : مرگ محمد رجبی بر اثر اعتصاب غذا به "فروپاشی بزرگ"
منجر خواهد شد. از همان پشت صحنه به این وضعیت خاتمه دهید!
عاطفه اقبال – ۳۰ مارس ۲۰۱۹
* کمپ تیف در عراق، کنار قرارگاه اشرف توسط نیروهای آمریکایی ایجاد
شده و به جداشدگان تعلق داشت. بعدها با توافقی پشت پرده این کمپ برچیده و تمام
جداشدگان در کردستان عراق به حال خود رها شدند. امروزه هنوز تعدادی از آنها از
جمله آقای "صادق کاظمی" در انتظار بی پاسخ انتقال توسط کمیساریا بسر می
برند و بقیه نیز از راههای خطرناک و غیرقانونی موفق شدند خود را به کشورهای متعدد
برسانند. یکی از جداشدگان در مسیر رفتن به ترکیه در رودخانه غرق شد. بسیاری دیگر
در کشورهای مختلف دستگیر شدند. آنها هنوز زخم آنروزها را بر تن و روان خویش دارند.
تاریخ این زخمها را ثبت خواهد کرد و روزی مسببین آن را در برابر افکار عمومی به
پاسخگویی وا خواهد داشت.
- ایمیل مسئول کمیساریا در تیرانا را می نویسم. لطفا اگر میتوانید بصورت کوتاه اعتراض خودتان را به قطع حقوق جداشدگان و عدم تعیین تکلیف آنها بنویسید. اسم مسئول کمیساریا پابلو زاپاتا می باشد و ایمیل او : zapata@unhcr.org
ایمیل پروژه اشرف کمیساریا در آلبانی : isla@unhcr.org
ایمیل کمیساریای عالی پناهندگان در ژنو : Grandi@unhcr.org
ایمیل پروژه اشرف کمیساریا در آلبانی : isla@unhcr.org
ایمیل کمیساریای عالی پناهندگان در ژنو : Grandi@unhcr.org
متاسفم که چنین وضعیتی برای جداشدگان پیش آمده. من از هواداران مجاهدین بودم هنوز هم هستم اما با دیدن این چیزها نمیدانم چه باید بگویم. جان آدما ارزش داره باید بهشون اهمیت داد. رضا اسکاندیناوی
پاسخحذفخانم اقبال اگر شما بتوانید یک کمپین حمایت از جداشدگان در آلبانی که مخالف رژیم ایران هم هستند راه بیندازید خیلی در وضعیت ما اثر خواهد داشت. مثل کمپین برای لیبرتی که جواب گرفت. تشکر برای مطرح کردن مسئله ما.. داوود تیرانا
پاسخحذفمن یکی از جداشده ها هستم که در تیرانا هنوز سرگردانم. از مجاهدین هم پول می گیرم چون باید خرج زندگیم در اینجا در بیاد. منم برای مجید نگرونم. یک نامه هم به رمسا دادم و یکبار هم تحصن کردم اونجا اما همونطور که شما هم نوشتید اینا از پشت با رمسا و دولت آلبانی قرارداد بستند تا سر جداشده ها را زیرآب کنن. دست شما درد نکند که از مجید و ما حمایت میکنید.
پاسخحذفخانم اقبال کمیساریا به ما اعلام کرده که دیگه پولی به ما تعلق نمیگیره و هیچ استاتویی هم به ما نمیدن جز یک برگه یکساله که فقط به درد نشون دادن به پلیس وقتی جلومون رو میگیره میخوره. ما در حقیقت اینجا گیر کردیم نه راه پیش داریم و نه راه پس. مجیدم برای این اعتصاب کرده بقیه هم انقد داغونن که نمیتونن اعتصاب کننن. خود شما می دونین پشت این کارا کیا هستن و چرا نمیخوان ما بعد از جدا شدن از سازمان به سر و سامانی برسیم.
پاسخحذفمجاهدین قصد دارند نفرات را تا آخرین نفر به کشتن بدهند. آنها میخواستند در عراق همه کشته شوند تا جزو شهدای امام حسین شوند اما نتوانستند امروز در آلبانی یک به یک نفرات از بیماری و از فشارهای آنجا از دنیا می روند و دنیا نشسته و نگاه میکند. خانم اقبال کاری کنید وگرنه اینها میخواهند سر به تن جداشده ها نباشد. درود بر شما
پاسخحذفشما چرا انقدر به مجاهدین بند میکنید؟ چرا از جداشده هاشون حمایت میکنید؟ اینا کم آوردند و حالا می خوان با اعتصاب غذا دل بسوزونن و حقوق مفت بگیرن! اصغر
پاسخحذف