اوت 1999 سفری به چند شهر جنوب فرانسه از جمله نیس و کن
داشتم. در میان عکس هایی که میگرفتم این عکس خود را بیادگار گذاشت. مقابل ساختمان
فستیوال کن، در ردیف کاشی هایی که جای دست هنرپیشه های معروف روی آن حک شده است، کاشی های خالی وجود دارد. آنچه توجه
مرا جلب کرد برای گرفتن عکس، جای دست هنرپیشه ها نبود، بلکه نقاشی دست های رهگذرانی بود که روی کاشی های خالی نام و گاه تاریخ تولد خود را با ماژیک کشیده بودند. نامهایی مثل مارکو، امین، آندرو و ... نگاه مرا به سوی خود کشید. این اثر از نظر من بصورت
بسیار ساده اعتراض خاموش مردمی عادی و بی نام و نشان را نشان میداد. آنها که خواسته اند
به این شکل خود را در تاریخی که همیشه به معروفان و بزرگان! اختصاص یافته، بچشم
بکشند و فریاد بزنند : ما نیز هستیم. مردمی که هیچگاه جای خود را در تاریخ نمی
یابند. می آیند و می روند، بدون اینکه اثری از آنها بجا بماند.
بقول خیام نیشابوری: آمد مگسی پدید و ناپیدا شد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر